DOĞRUCA
Pandemi, ekonomik kriz ve sıkıntılarla dolu bir yılı daha geride bıraktık.
Bugün hem yeni yıla girdik, hem de yeni bir yaşa.
Acısıyla tatlısıyla, kaybettiklerimiz ve kazandıklarımızla koca bir yılı daha geride bıraktık.
Yayına başladığımız ilk günkü heyecanımızı artık taşıdığımızı söylemek mümkün değil. Bunu söylerken kendimizi bile kandıramıyoruz artık.
Türkiye’de yapılan araştırmalarda işinden memnun olmayanların sayısı oldukça yüksek.
Herkes işinden şikayet eder durumda.
Bu işin dışına çıkıp, evindeki mutluluğa kadar yansıyor.
Her ne kadar ekonomik nedenlerin mutluluğu etkilemeyeceği belirtilse de ekonomi mutluluk için önemli bir nedendir.
Bugün Türk basını ciddi sorunlar yaşarken, Anadolu basını bitme noktasına geldi.
Bitlis’te 2005 yılında yeni bir gazete kurulacağı ve bunda görev almam konusunda bana gelindiğinde 18-20 yaşındaki genç gibi idealist düşüncelerim vardı.
Haksızların karşısında, haklıları bir gazeteci edasıyla yazacaktım.
Aradan 16 yıl geçti. Bu 16 yılda o kadar deforme olduk ki, bugün bir katipten farkımız kalmadı.
Eleştirel haberlerin nadiren yapıldığı, yapılan haberlerin ise değersizleştiği bir dönemi yaşıyoruz.
Habercinin en önemli getirisi, yaptığı haber sonrasındaki yaşanan olumlu gelişmelerdi.
Şimdi haberciliğin şekli de değişti.
Sadece maddi getiri üzerinden yapılan bir habercilik anlayışı hakim kılındı.
Yeni nesil habercilik anlayışında teknolojiyi iyi kullanan ve haber dilini bilmeyen bir habercilik anlayışı ile karşı karşıyayız.
Elindeki bilgileri araştırmadan, kime, neye zarar vereceğini düşünmeden ortaya tamamen iddialarla sunulan haberin günümüzde değeri, araştırılmış, incelenmiş, kelimeleri tek tek özenle seçilmiş haberden daha üstün olduğunu görmekteyiz.
Bu gerçek gazetecilikle yetişmiş nesli çok üzmekte.
Evet, teknoloji istesek de istemesek de haberciliğin içinde yer alacak.
Bugün sosyal medya, haberciliğin tam merkezinde yer alıyor.
Artık gazete kağıda basılarak evlere giren bir obje olmaktan çıkmış, elimizdeki cep telefonları, tabletler ve bilgisayarlar kağıda basılan gazetenin yerini almış durumda.
Çağ ne kadar ilerlerse ilerlesin dimağımızın bir köşesinde hep o kağıda basılı eserler yer alacak.
Konuyu dağıtmadan, yeni nesil gazeteciliğin (Sosyal Medya Gazeteciliği) bize göre eksikliklerini ve etkilerini anlatmak isterim.
İşte özellikle bürokrasinin ve kamu görevlileri başta olmak üzere herkesin her gün gözünü açar açmaz yaptığı şey; cep telefonundan gecenin gündemini takip etmek olmuş.
Yarası olan ‘benim hakkımda bir şey var mı?’ diye bakınırken, bazıları da ‘Gece ne değişmiş, ben uyurken neler olmuş’ gibi düşüncelerle bakınıp duruyor.
Peki bu haberleri kim nasıl servis ediyor?
Nasıl oluyor da gazeteciliğin dışında bu kadar ilgi uyandıran yeni bir nesil gazetecilik anlayışı hakim oluyor?
İşte bunların tek açıklaması var.
Özellikle bürokrasi kesimini elinde tutmak için her türlü cep telefonu ve tablet dediğimiz (Ki bunlar birer fotoğraf makinesi ve kamera görevi görüyor) teknolojik aletlerle elde edilmiş bazı verileri, tehdit aracı olarak kullanmaya başladı.
Çektiği uygunsuz bir fotoğrafı elinde tutan ve zamanı gelince menfaati için kullanan bir kitle ortaya çıktı.
Peki bunlar ortaya çıkarken gerçek gazeteciler neredeydi?
İşte tam da bu noktada gerçek gazetecilik yapanların, meslek ahlakına uyduğu, bununla cebelleştiği ortaya çıkıyor. Baş edemeyince de kendi köşesine çekilerek, yeni nesil teknolojik gazetecilere meydan bıraktı.
Bugün ahlaklı, yaptığı haberin bilincinde, tek getirisi haberden mutluluk olan gazeteciler artık bir kenarda bekliyor. Ortada olanlarda ahlak dışı vurmalarla kendilerine menfaat sağalamaya çalışıyor.
Evet teknoloji geliştikçe bizlerde uyum sağlamaya çalışıyoruz. Bunun gerisinde kalmak mesleğe de hakarettir. Çünkü ‘Gazetecilik bunu öğrendim, biliyorum’ demekle bitmeyen, aksine hergün öğrendiklerine yenilerini ekleyebileceğin, kültürünü ve tecrübeni her gün artırabileceğin, geniş tabanlı bir meslektir.
Bugün 2022 yılının ilk gününü yaşıyoruz. Gazetecilik adına çok da güzel şeyler yazmak isterdim.
Ancak ekonomik nedenler, gazetecilik adına farklı işler yapanların, yani kısacası liyakatın olmadığı bir dönemi yaşarken, mutlu olduğumuzu gülümsemekten öteye anlatamadığımız günleri yaşıyoruz.
Eskiden ‘nice yıllarımız olsun’ diye başladığımız yazılarımızın bugün ‘önümüzdeki yıl da olma mücadelesi vereceğiz’ edasına gelmesini üzüntüyle karşılıyoruz.
Tek mutluluğumuz halen olmak, ancak yarına çıkaracağımız bir gazetemiz olacak mı? Bunun endişesiyle yaşamak daha da üzücü.
Destek verilmesi gereken bir sektör. Maddi olarak gazeteler kendilerini bir şekilde bugüne kadar getirdiler. Ancak okunmayan, araştırılmamış haberlerden çok tarafların görüşlerinin yer aldığı, okurun bile haklı ile haksızı haberden ayrıştırdığı güzel haberlerin yer alacağı bir yıl diliyorum.
2022 yılının ve gazetemiz Doğru Haber’in 17’nci yaşını kutluyorum.
Başta Türkiye olmak üzere Bitlis ve okurlarımızın yeni yılını kutluyor, sağlık mutluluk ve huzur getirmesini diliyorum.