Başlığa bakınca ‘neyimiz tuhaf değil ki’ diyenleri duyar gibiyim.
Evet, tuhaflık bir materyalle anılırken, aslında o materyalin kendi elimizden uçup gittiğinin farkında olmamamızdır.
Elimizdeki değerlerle övünürken, onun kıymetini bilmememizdir.
Bitlis yaşadığı her medeniyetten izler taşıyan nadide bir kenttir.
Bu özelliği sıradan laflarla elde edilmiş değil, yılların kendisine bahşettikleri ile ortadadır.
Tarihi dokusu, yemek kültürü, üretim şekli, ticareti, konumu, doğal güzellikleri, gibi birçok özellikleri bulunuyor.
Konuşurken, Bitlis, Mardin’den daha çok esere sahip deriz. Ancak kıymetini bilmeyiz. Altın arayarak bir tarihi yok ettiğimizin farkında bile olmayız.
Yemeklerimiz tarihimizle eşdeğer özellikleri taşır. Büryan’ın tarihini okuruz. Ancak tescilini başka bir ile kaptırırız.
Doğal güzelliklerimiz var. Yanlış tanıtımla başka illerdeki aynı adı taşıyan eserlerden sonra geliriz. (Nemrut örneği)
Bir dönem ticaret merkezi olarak anılan Bitlis, bugün Türkiye’nin en geri kalmış illeri arasında yerini alıyor.
Önceki gün haberleri dolaşırken, bir tuhaflığa daha denk geldim.
‘Bitlis’in neyi meşhur?’ diye sorulduğunda ilk aklımıza ‘Bal’ gelir.
Ancak ne hikmetse bal ve arıcılık haritasında Bitlis yer almıyordu.
Anadolu Ajansının derlediği haberde Türkiye’nin arıcılık haritası çıkarılmıştı.
Ben de her Bitlisli gibi Bitlis’i merak ettim. Baktım verilerde Bitlis lafı geçmiyor.
Bir daha bakayım dedim. Yok.
Her şeyi kaptırdığımız gibi bal ve arıcılık sektöründeki deformasyonu bir kez daha gördüm.
Bitlis iş insanlarımız bu alandaki potansiyeli görerek, burada paketleme gibi bir tesis kurmaya çalışıyor. Bu çabalarından ötürü tebrik ediyorum.
Keşke dışarıda yaşayan Bitlislilerin özlemleri kadar burada yaşayanların elindeki imkanları kullanma yetisi olsaydı.
Üzülüyoruz…
Düşünüyoruz…. Neden böyle oldu diye.
Kimse de üstüne bir şey almıyor.
Ama herkesin elini taşın altına koyması gerektiğini de biliyoruz.
Yapılanlar Bitlis içindir. Kimseler burada yapılan tarihi yapıları götürecek konumda değil. Ancak bazı değerler kaybedildiğinde değeri anlaşılıyor.
Bitlis Balı gibi, büryanı gibi, Nemrut ismi gibi…
İlgili kurumların sadece bal üzerinden değil, domatesten, fasulyeden, fındıktan, kestaneden hatta bizim bilmediğimiz birçok ürüne sahip çıkması gerekir.
Biz gazetecilerin bir özelliği de küsme, darılma gibi konuların literatürümüzde yer almamasıdır.
Neden mi?
Bizler topluma karşı sorumluyuz. Kendi menfaatlerimizi bir kenara bırakmak zorundayız. Bir kuruma bir kimseye küstüğümüzde aslında halkın haber alma özelliğine de küsmüş olacağız. Düşüncemiz bu yöndedir.
Kim kime küserse küssün. Ancak kamuda görev yapanlar halka küsemez. Böyle bir lüksleri yoktur.
Çalışmak bizim her alanımızda olmalı.
Ya çalışacağız, ya da yeni nesile çalışması için fırsat vereceğiz.
Bütün mesele budur…